Mój mężczyzna jest 150 km ode mnie i od córeczki. Jest ciężko… Na razie zjeżdża na weekendy, ale nie wiadomo co będzie później. Odliczam tygodnie do jego stałego powrotu.
Mam tylko nadzieję, że ta delegacja wyjdzie nam na dobre. Doceniamy czas, doceniamy ten jeden dzień, który możemy razem spędzić… I uświadamiam sobie jak wiele czasu zmarnowaliśmy wcześniej na kłótnie.
Bałam się, że nie dam rady. Najgorsza była dla mnie świadomość tego, że nie mam w ciągu dnia na kogo czekać… Aktualnie pomieszkuje u mamy bo sama bym zwariowała i wieźliby mnie na sygnale do psychiatryka. Po całym dniu z moim dzieckiem jestem tak padnięta, że nie mam siły ruszyć ręką, ani nogą. Chciałabym, żeby ktoś mi pomógł, ale daje sobie radę. Nie chcę obarczać kogokolwiek moimi obowiązkami.
Tak na marginesie moja Zuza uwielbia swojego 9-letniego wujka. Jak Go widzi to ja mogłabym nie istnieć.
Jakoś to będzie. Tęsknota dobrze działa na nasz związek. Wiem, że jemu jest trudniej bo tęskni dodatkowo bardzo za córką. Wspieram go jak mogę, wspieramy się nawzajem.
Kocham Go, po prostu.
